სტატიები

ბუნებრივია, რომ ყოველ ქვეყანას, რომელიც თავისუფლებისა და დამოუკიდებლობის გზაზე დგას, წინ ბევრი ბარიერი ეღობება. არც საქართველოა ამ მხრივ გამონაკლისი. თავისუფლების მოპო- ვებას, თუ შეიძლება ასე ითქვას, ორი ნაწილი აქვს. ერთია, რო გორ გათავისუფლდება იგი გარეშე დამპყრობელი ძალისაგან. და, მეორე, შიგნით,

ილია ჭავჭავაძემ მიხეილ ლერმონტოვის „მწირი“ თარგმნა. თარგმნისას მოულოდნელი რამ ჩაიდინა: ფინალი შეცვალა. რუსული „მწირი“ ასე მთავრდება: «И божья благодать сошлаНа Грузию! Она цвелаС тех пор в тени своих садов,Не опясаяся врягов,За гранью дружеских штыков» ქართულის უკანასკნელი სტრიქონები კი ასეთია: „მას

რატომღაც სიტყვა პროვინციას ყოველთვის უარყოფითი მნიშვნელობით ვხმარობთ, მაგრამ გვავიწყდება, რომ მასაც აქვს გარკვეული ხიბლი, კერძოდ გულუბრყვილობა, რაც ზოგჯერ ადამიანის სულიერ სისუფთავეს მოწმობს. ლევან ჭელიძისა და ნანა მჭედლიძის ფილმში “პირველი მერცხალი” დახატულმა პროვინციამ ამ ალალი მიამიტობით მიიპყრო თავდაპირველად ჩემი ყურადღება. “პირველი

დანაშაული მოხდა. პატიოსნებას გულისთქმამ სძლია და საფარბეგმა („გამზრდელი“) ძიძიშვილის ცოლი გააუპატიურა. სიყვარულის თავდავიწყებამ წაიღო და ონისემ („ხევისბერი გოჩა“) გუშაგის მოვალეობა დაივიწყა. მტერი შემოეპარა. უცხო ტომის ქალი შეუყვარდა და ანდრი („ტარას ბულბა“) დუშმანის მხარეს გადავიდა. ესეც არ იკმარა: თავისიანებს მედგარი ბრძოლა

მე-19 საუკუნის ქუთაისი. ამ ვიწრო ქუჩებს, კოპწია სახლებს, პატარა ბაღებს ახსოვთ სოლომონ მეორე და სოლომონ ლიონიძე; ოქროს ჩარდახი და რუსის ჯარი. ურჩი ივანე აბაშიძე და მისი შვილიშვილი აკაკი წერეთელი, ეშმაკი და ჭკუადამჯდარი ვაჭარი იაკობ ნიკოლაძე და მისი შვილი ნიკო ნიკოლაძე.

მეტად სამწუხაროა, მაგრამ ფაქტია: ქართველს, თუ ქართველი მართლმადიდებელი ქრისტიანი არ არის, ქართველად არ მიაჩნია. კათოლიკე ქართველს ფრანგს ეძახის, გრიგორიანელ ქართველს _ სომეხს, მუსლიმ ქართველს _ თათარს. ამას სჩადის არა მარტო წერა-კითხვის უცოდინარი ქართველი, არამედ, ხშირად, ნაირნაირი სამეცნიერო ჩინ-მედლით აღჭულვილიც. ამ